*wszedł do biblioteki. wziął jedną z książek historycznych miasta i akademika. zaczął czytać*

*odłożył ksiazki i poszedł sobie*

*usiadł przy stoliku bo tu był spokój*

*wszedł i usiadł obok niego*
cześć.

*spojrzał na chłopaka*
cześć. coś taki smutny?

ja? smutny? gdzie tam...

jasne.
skąd jesteś?

z Londynu.
*powiedział*

ja jestem z rosji, z petersburga.
*powiedział*

fajnie.... *westhcnał*
jest tu krtoś z londynu?

znam mało osób, serio... nie wiem.

*spojrzał przed siebie*

nie smuć się tak, uśmiehc dodaje urody

nie mam powodów do śmeichu

*spojrzał na niego*
uśmiehcnij się, proszę

*spojrzał na niego*

no, dalej.

*uśmiehcnął sie neiporadnie* i jak?

lepiej, jak chcesz to potrafisz.

mam schrzanione życie. ono jest do dupy.

nie mozesz tak mówić.

a co ty mozesz iwedzieć o mnie?

nic ponad to co mi powiesz sam.

*westchnął*
nie mma powodów do radości

to dlaczego żyjesz przeszłośicą?

bo ona mnie goni i nie pozwala o sobie zapomnieć.
*spojrzał na niego*

to trudne... *przyznał*

a ty co? psycholog?

nie, ale lubię wiedzieć co gryzie innych ludzi.

*prychnął*

*wywrócił oczy*
nie możes zpowiedzieć że tobie nic nie jest bo przed chwilą mówiłeś inaczej.

mój byt mnie wkurza i tyle.

*westchnął* trudny z ciebie przypadek...

wiem *mruknął*

ja idę, pa
*poszedł*

taa... pa *popatrzył za nim*

*wziął sobie jakąś ksiażkę i czytał*

*wszedł do biblioteki i spojrzał na chłopaka siedzącego przy stoliku.*

*spojrzał na erica*

Co chcesz poczytać
*weszła za Ericiem. Spojrzała na chłopaka i aż upuściła bluzę, którą miała w ręce*

*gdy viorel weszła odwrócił wzrok i udawał że go tam nie ma*

dobraaa.... *spojrzał na nią i na niego i zna nią* co sie dzieje?

Cześć
*mruknęła cicho do Ryana i spojrzała na Erica*

*wyglądał jakby jej nie słyszał. jakby w ogóle był głuchy na świat.*

*westchnął rozumiejąc coraz mniej...*

*zrobiło jej się strasznie głupio. Wzięła parę głębokich oddechów i usiadła naprzeciwko Ryana*
Przepraszam.
*powiedziała cicho*

*poczuł sie troche olany ale stanał przy drzwiach biblioteki i patrzył co sie dzieje.*

*spojrzał na viorel ironicznie*
za co?

*juz u się miałą odgryźć, ale ugryzła się w jezyk*
Za to, że cie, delikatnie mówiąc, nazwałam bękartem i
*kilka głębokich oddechów*
Że nic im nie mówiłam. Ale ja na prawde niewiele mogłam.

*uśmiehcnął sieronicznie i spojrzał na erica*
dziewczyna ci mówiła jaka to była dobra dla wsyzstkich? ona i jej kumple?
*westchnął i odwrócił wzrok*

*nie odzywał się. 'wiem ż enie była ideałem. nie winię jje za nic. może jestem głupcem, ale jeśli jestem głupcem bo się zakochałem to co mi tam' - pomyślał*

*spojrzała na niego wściekła, a potem pokręciła głową*
A mów
*skrzyżowała ręce na piersi*

nie mam zamiaru nic mówić... *spojrzał na nią* po co?
życie i tak jest do bani, a waszego niszczyć nie chcę.
*powiedział* nie usatysfakcjonuje to ani mnie ani jego ani ciebie.

eee.. eric jestem *wtrącił*

nie usatysfakcjonuje to erica. *poprawił się*

Och ulżyj sobie
*mruknęła*
Powiedz, jaką byłam ćpunką ia narkomanką i jak naćpana tak, że ledwo stałam, śmiałam się jak moi koledzy się z tobą "bawili nożem"
*spuściła głowę*
Albo jak na głodzie się na ciebie darłam.
*starała się nie rozpłakać*
Tak...na pewno ci ulży.

nie... to nie mi musi ulżyć... tylko tobie.
*spojrzał na nią jak zawsze - jak przjaciel którym nigdy dla niej nie był*

*patrzył na viorel i ryana*

*schowała twarz w dłoniach i zaczęła strasznie płakać*

*podszedł do viorel i pogłaskał ja po głowie obejmując ją. spojrzał na ryana, potme na viorel. nie wiedział czy ma cos mówić czy ma odejść czy zostać*

*wtuliła się w niego i płakała jeszcze bardziej*

*pocałował ją w głowę*
przestań płakać viorel...
dlaczego płaczesz....?
ja nic nie rozumiem...
*był zdezorientowany*

*tak się zanosiła płaczem, że nie mogła mu odp*

cóż, ja i twoja dziewczyna jak mniemam, spotkaliśmy się w londynie.
chodziliśmy do jednej szkoły.
możnapowiedzieć ze isę znaliśmy.
miała dość neiciekawe towarzystwo.
kumple jej mnie nieco dręczyli, nic wielkiego.
ona miała zbyt niską pozycję by coś zrobić, ale też i nie hciała nic robić bo niemal cały cza sbyła na haju.
*wyjaśnił*
taki drobny skrót.
nic iwelkiego.

*spojrzał na niego nie wypuszczając viorel z objęć*
to czmeu ona tak płacze jak to nie była nic wielkiego, co?

ona widac uważa inaczej.

Wstyd
*mruknęł, próbując się uspokoić*

ja ci nie mam tego za złe.
dla mnie to było normalne.
*spojrzał na viorel*
codzienność, tak zwana.
ty teraz się tym przejujesz znacznie bardziej niż ja, wierz mi.

*chyba zabrakło jej łez, bo zaczęła się uspokajać*
Męczyło mnie to
*mruknęła*

*pogłaskał ja po glowie*

domyślam się *spojrzal na nią*

*Wtuliła się jeszcze bardziej do Erica, ale nic nie powiedziała*

nie rpzejmuj się tym tak viorel
*wstał*
dobranoc... jeśli takie istnieją.
*wyszedł*

dobranoc... *odpowiedział mu*
*zwrócił się do vieorel*ja o nic nie pytam

Przepraszam, za tą histerię
*mruknęła*

mnie nie musisz przepraszać, za nic.
*powiedział*

Kocham cię
*mruknęła*

ja icbeie też i dlatego nie nawiałem z krzykeim
*powiedział i pocaował ją w policzek*
chodźmy do pokoju, miałaś ... hmm.. ciężki dzień,o! należy ci się odpocząć.

Czemu mnie tak kochasz, co?
*spytała, wstając*

nie wiem, to hcyba twój urok osobisty, wiesz.
*uśmiehcnął sie do neij*
po prostu. kocham cie i już.
jutro albo kiedy ci wymienię za co, ale zapisze to osbie by nie zapomnieć.

Dobrze
*pokiwała głową*
To chodź do pokoju

*poslzi do pokoju*