*spojrzał na nią z nic nie wyrażającą miną, a potem powiedział*
to ja idę po prażynki.
*odwrócił sie na pięcie wokoło własnej osi*
no i co w tym strasznego?
nic wielkiego. przynajmniej moim zdaniem.
mnie jedynie ziwi.... czemu sie ciebie ubranie trzyma?

ogień > ognisko > kijki > prażynki/pianki > miła atmosfera
*wyjaśnił je swoją dedukcję. usaiadł na schodach*

nie, za koleżankę z która można miło spedzić czas.
w końcu ja ci nie każę być ogniskiem.
potrafisz wytworzyć ogień to potrafisz też rozpalić ognisko, nie?

tylko że tu by była inna sytuacja: ty byś chcuiała podpalić coś na ognisko.
*powiedział i spojrzał na nią*

na ogień się napatrzę. płonać sie nie boję.

cóż, przez moje oczy widze to co umiem.
*próbował jsno w miare wyjaśnić*
inaczej... widziałaś kiedyś piekło?

tak.
boisz się piekła i strachu?

ja nie mogę ci opisać tego co umiem bo można to róznie zrozumieć.

*powiedział*
jeśli chcesz zobaczyć to ok.
mozesz w kazdej chwili kazać mi przestać.

nie. bo dziecinny nie jest strach.
*powiedział*
serio chcesz? będzie nie rpzyjemnie.
krzyc zjak coś.
spójrz mi w oczy

*złapał ja za rekę jak kazała i spojrzał jej w oczy. (on nie mruga tak długo jak jego moc działa). jego oczy przeszył jakby płomień. w oczach juliet nagle zniknał świati istniały tylko jego oczy. płomienie, żar, mrok. krzyki w jej głowie. ukazane zbrodnie wielu ludzi. szkielety ludzkie i na pół zgniłe ciała wołające i krzyczące. potoki ognia a w nich odbicia oczu w żaże. gorąco, mrok, ogień. krzyki. błyski noża w ogniu. ściana oblana krwią. znów pożar, ogień, żar, mrok. ciemnosć i okropne wrzaski*

*spuścił wzrok.*
mówiłem, ze to nic dobrego.
*nie wiedzieał czy go nei odepchnie, ale przysunął sie do niej i objął ją*
już dobrze. już w porzadku.

ty to widziałaś o dziwo minutę.
1 minutę Julie.
ja to widzę cały czas, słyszę te krzyki.
ale ja to tłumię bo bym oszalał.
*powiedział wciąż ją objemując*
uspokój się... już jest dobrze....
strach w obliczu horroru to nic złego...