*szedł do akademika. zobaczył ayumi. od razu jej nie poznał, zmieniła się. ale po chwili podbiegł do niej i przytulił ją tak jak siedziała. uklęknął przy tym na ziemi*

*spojrzał na nią niemal ze łzami w oczach*
ayumi.... *zamrugał gwałtownie przez co po policzkach pciekły mu łzy*
c-co sie działo.....? g-gdzie byłaś?

*powstrzymał sie od płaczu i patrzył na ayumi dalej szklącymi oczami*
ale... czemu nie napisałaś? czemu tak nagle wyjechalaś?

*przed oczami zauważył jedno ze swoich licznych malowideł, które naszkicował własną krwią.*
*przytulił ją*
nie płacz, ayu... nie płacz....

*potknął jej twarzy dłonią*
nie przepraszaj... już, już wiem...
to musiało być dla ciebie okropne.
*otarł jej policzki z dwóch pojedynczych łez*

*chciał by na niego patrzyła, ale wolał tego nie mówić. nie chciał by sie może rozpłakała czy coś.*
jak zjawa... *powiedział cicho i wbił wzrok w beton*
co prawda jadłem, spałem i żyłem dalej, ale chyba wszyscy odnieśli wrażenie że byłem nie obecny.

*wyglądał jakby miał się zaraz rozbić na kawałki*
skąd ten pomysł, co?

wiesz czym jest miłość?
*spytał retorycznie*
miłość to czekanie na drugiego gdy ten odchodzi.
miłość to wypatrywanie przez okno jego powrotu.
miłość to czekanie.
tylko czekanie, czekanie na tę druga osobę.
*powiedział*
a ja czekałem i mogę czekać ile będzie trzeba na ciebie.

*zaczął ocierać jej łzy*
nie płacz... proszę cię...
*przytulił ją*

*pocałował ją w policzek tuląc ją do siebie*
ciii....
ja też tęskniłem, i to bardzo. każdego dnia.

cody... nie rozmawiałem z nią praktycznie, poza tym ona wzbudza we mnie dziwne odczucia.
nie przepadam za jej towarzystwem.
*wyznał szczerze*
nico i marie mówili, że musiało się stać coś ważnego, coś czego nie mogłaś wyjaśnić smsem.
jeżeli się uśmiechałem kiedy icbeie nie było, to zwłaszcza dzięki nim.

*pocałował ją czule w usta*
tak się cieszę, że już jesteś tu, ze mną.