tak.
nasza działka jest ograniczona na razie tylko tymi kołkami i kawałkiem drutu.
na wiosnę z nathem mozemy zrobić biały lub brązowy płotek.
*uśmiehcnął się*
będzie tu pięknie

drzewa to moja działka.
*uśmiehcnął się*
w podbliżu nie ma żadnego. możemy je wychodować przez lata lub... w kilka sekund.
*zaśmiał się*
będzie wspaniale, co nie?

*pocałował ją*
to może teraz obejrzymy resztę domu?

*poszli do pokoju przeznaczonego na salon*

- Już myślałem, że nikt nam nie otworzy - zaśmiał się od progu Andrew i wszedł do środka bez wyraźnego, słownego zaproszenia. Był cały ośnieżony, a tuż za nim na dwóch nóżkach dreptał jego synek. Widać było, ze mały raczej za długo sam nie szedł, a może raczej został dopiero postawiony na nogi przed domem McDiamondów.
Kichnął niezadowolony wyraźnie z panującej na zewnątrz zamieci

Kichnął znowu i otarł nosek
- Ciebie to przepraszam bawi? - spytał oburzony ale po chwili sam się zaśmiał. Wyglądali jak dwa śniegowe ludki, jeden mały a drugi znacznie większy. Zdjął kurtkę i buty przez co na podłodze zaległo trochę śniegu. następnie przyklęknął przy synku i zaczął go rozbierać z kurtki.
Mały nieco protestował przy rozbieraniu.

Nico tylko uśmiechał się przyjaźnie patrząc na nich wszystkich, a gdy jego własna córka kichnęła dość wymownie uśmiechnął się jeszcze szerzej, bo widział jak dziewczynka bardzo chce się przypodobać młodemu Aaronowi. Cóż, to co jego bawiło, jego córka odbierała bardzo poważnie, ale i tak przyznać trzeba, że wyglądała ślicznie.

-Jak się czujesz? Co u ciebie? - jak zwykle zasypała go setką pytań, bo się martwiła i tęskniła za przyjacielem. Ach! Jak dobrze, że przyszli! - Cieszę się, że przyszliście - dodała, wtulając się do męża.

Rachel nie była zadowolona. Trzeba zrobić coś jeszcze. Popęzła do Aarona, po czym poprawiła włoski. I wszystko byłoby idealnie, gdyby nie to, że potknęła się o własną sukienkę i zaliczyła piękną glebę!!!

- a po staremu, Marie, co może robić ojciec z synem? pól dnia śpimy, drugie pół jemy i spacerujemy i tak mija dzień za dniem. Tak naprawdę to bez Amelie trudno mi trochę... bo jakby nie patrzeć jedyna osoba którą widzę cały dzień co mój syn - westchnął, a potem usłyszał 'bum' i obejrzał się - biedna mała - zauważył z troską.
Gdy Rachel się glebła Aaron chwilę popatrzył zdumiony jakby przyswajał informacje, a potem zaśmiał się tak że usiadł aż na podłodze - bam! - wykrzyknął między przerwami śmiechu

-Popieram - przyznał Marie zupełną rację, w dodatku w kwestii schowania córki przez wstydem także. A na młodego Aarona tylko spojrzał z uśmiechem, bo nie zdawał sobie sprawy z tego jak małej głupio, że przed nim się tak 'zbłaźniła'.
Otoczył Andrew ramieniem i skierował się z nim w stronę salonu.