a ja ciebie *odwzajemnił pocałynek i no wstali jakoś . poszli do sofy i usiadli sobie*

A był jakiś problem?
*spytał, śmiejąc się*

no właśnie pytam o to *uśmeihcnął się*

no bo my tu neiuświadomieni co było tam na dole

Nie jesteś już zły?
*podłaskała go po głowie*

no t sprawa wyjasniona
*uśmeihcnęła sie i spokjrzała na zegarek*
dobrze, no to my już przeprosimy znacyz pójdziemy spać ^^
*wzięła męża za rekę*
no to dobranoc
*poslzi sobie*

To idziemy?
*spytała Nico*

To chodź
*podniosła się z nim*
Do domu ^^

Parę miesięcy później...
Niewysoka osóbka usiadła ciężko na jednym z foteli i zamówiła zieloną herbatę. Ubranie skutecznie maskowało jej stan, poza tym był to dopiero trzeci miesiąc, wiec brzuszek nie był bardzo widoczny. Ale fakt, że był sprawił, że owa osóbka miała ostanio duużo problemów na głowie i musiała wrócić do miasta, którego spodziwała się już nie zobaczyć.
Aoi westchnęła ciężko i przymknęła oczy. Powroty pomagają wspomnienią, a te, niczym lawina, dopadły ją w tym momencie ze zdwojoną siłą.

Wszystko zaczęło się od tej głupiej kostki. Po tym, jak już się wyleczyła, w ramach podziękowania zrobiła coś dobrego i zaprosiła Simo na kolację. Do tego odrobina, odrobina!, szampana i klops. Poniosło ją i to bardzo. Za bardzo, czego efektem jest dzidzius. No ale po kolei.
Potem zachowała się dość dziwnie i wyprowadziła się. Po prostu uciekła od bogu ducha winnego Simo. Nie, nie dlatego, że go nie lubiła, wręcz przeciwnie, lubiła go i to bardzo. Może nie tylko lubiła, ale wolała nie uświadamiać sobie tego. Wybrała bezpieczną ucieczkę, bo bała się, że on ją oleje, albo co gorsza - wyśmieje. Spakowała się wiec szybciutko i przeniosła do innej akademii pod pretekstem treningów tańca.

Przez pierwsze tygodnie wszystko było ładnie-pięknie - nie licząc tego, że czasem tęsknila za panem S i miała ochotę do niego zadzwoniń - aż do pamiętnego konkursu tanecznego, podczas którego zemdlała. Wizyta w szpitalu potwierdziła jej najgorsze obawy - była w ciąży. Tak, cudownie...
Decyzję podjęła w ciągu kilku dni. Postanowiła, że zamieszka z bratem, ale wypadało poinformować przyszłego ojca o całej sprawie. Więc spakowała walizkę i wróciła tutaj na kilka dni, wogóle nie myśląc o świętach, by spotkać się z Simo i pogadać. Niczego od niego nie oczekiwała, po prostu chciała, żeby wiedzial. A jakieś głupie nadzieje w stylu "moze dzięki temu będziemy razem" schowała głęboko do kieszeni. Wątpiła w to, że Simo darzył ją jakimkolwiek uczuciem. Och i to nie dlatego, że jej nie szukał - nie dała mu wogóle takiej możliwości, nawet nie miał jej telefonu. Ot tak, po prostu wątpiła.

-Herbata, proszę pani - głos kelnera wyrwał ją z rozmyślań. Uśmiechnęła się lekko i wyprostowała na krześle. Za jakiś czas przyjdzie pan Simo, trzeba się przygotować na jego wizytę.

Dla Aoi na chwilę zatrzymał się czas. Simo. No cóż, bez wątpienia nie była gotowa na spotkanie z nim teraz, tak nagle...
Poprawiła sukienkę, by chociaż trochę zasłoniła wystajacy już brzuszek. Ta sukienka była złym pomysłem, trochę zbyt obcisła. Ale lubiła ją. Była zielona, podkreślala jej oczy. Do tego delikatne rękawiczki, koronkowe, od brata. I czwarty miesiąc ciąży.
Przysunęła się lekko do stolika. Nie, nie.... to nie był dobry pomysł, ten szampan. Obydwoje się lekko wstawili, on to już szczególnie, a ona to wykorzystała. Jak ostatnia desperatka. Czemu...? Trudne pytanie. Bo chciała. Bo...Nie. Lepiej o tym nie myśleć.

-Witaj Simo - powiedziała cicho, uśmiechając się lekko. Może niezauważy., Pewnie nie. Pomyśli, że przytyła....czy coś

-Nie...Tylko na kilka dni - powiedziała, wskazując mu wolne miejsce, żeby usiadł. A co jej tam. Ważne, że nie zauważył, a porozmawiać muszą. Wybada teren, zobaczy co i jak i przygotuje się na kolejną rozmowę. Powie mu i wróci do Belgii. Tak będzie najlepiej - Zostawiłam tutaj parę rzeczy. Trzeba sobie uprządkować pewne sprawy...
Komplement sprawił jej niewypowiedzianą radość. Na chwile się uśmiechnęła, tak szeroko i radośnie. Ale po chwili spoważniała.
-Hmm....wydaje ci się. To ta sukienka - powiedziała, próbując ją wyrównać. Ale przestała - żeby brzucha wichać nie było.

-Obcięłam włosy - powiedziała. No cóż. Przycięła. Końcówki. Może to kupi.
Upiła trochę herbaty, przypatrując mu się. Chciała mu zadać tysiące pytań - ale nie wiedzała jak zacząć. Może prosto i typowo. Żeby tylko dwrócić uwagę.
To głupie, ale panicznie bała się tego, że coś zauważy. I to ją mogło zgubić...
-To...Co u Ciebie? - spytała w końcu, po chwili krępującej ciszy.