za zasadzie to amsz rację

stolik mamy *wstazał na mały stolik pod oknem*

*zasmiał się*
no nie... *zagasił światło. pokój oświetlało teraz tylk oswiatło ksieżyca. cienei wokół nich ukształtowały ise w zarysu mebli. nath przedstawił sowją koncepcję. jgo place zdawały się trzymać sznurki maruionetek*
i jak? co o tym sadzisz?

*ruszył lekko małym palcem prawej ręki i łózko sie zmeiniło*
tak?

z kolorami to ja ci eni pomoge, wszystko jest czarno-szare w moim wykonaniu *zasmiał się*

*zapalił światło i założył rece na piersi*
bardzije ten fiolet lub błękit by mi leżał...

może... błękit? do sypiani pasuje.
co ty na to?

no, to chyba będzie pasować.
no to idziemy dalej? *spojrzał na nią*

*wyszli z sypialni*

Taa, Nathanielowi jedna rzecz została z czasów jak był dzieckiem, miał sen mocny w cholerę. Zachrapał cicho mrucząc pod nosem coś co brzmiało mniej więcej jak "owsianka jest za słona, dodaj cukru..." i ziewnął przez sen. Taa, mieszkali w domu, w swoim domu. W dodatku był jeszcze jeden plus! Nie licząc rzecz jasna tego, ze Nath miał niedługo zostać dumnym ojcem i miał mieć ponoć synka. Otóż chodziło o to, że od 3 miesięcy Nico i Marie też mogą mieszkać w swoim domu, bo po zmaganiach z remontem w końcu cała ekipa zakończyła pracę nad ich domem.

Nath nagle usiadł na łóżku i rozejrzał się po pokoju. gdy się podniósł wrzasnął coś co brzmiało jak - Odejdź od ognia! - spojrzął na Ayumi i na jego twarzy widać było ulgę. Ten to ma sny... nie ma co. Koszmar to jego drugie imię. No, ale od jakiegoś czasu nie miewał tych krwawych wizji... całe szczęście. jakoś trudno mu było sobie wyobrazić jak nagle wstaje w nocy i rysuje coś na ścianie własną krwią, a potem przyprawia Ayumi o zawał. Otrząsnął się i pocałował Ayumi - kocham cię - powiedział jakby chciał jej o tym przypomnieć.

- Hmm... pożar? - zrobił głupią minę i uśmiechnął się po czym spojrzał na nią - jak się czujesz? - spytał patrząc to an jej twarz to na jej brzuszek. Pocałował ją w policzek. Każdy poranek prócz tego że zaczynał się od takiej pobudki to zawsze po niej następował stan najwyższej gotowości. Taa, najlepsze było jak pewnego pięknego dnia Ayumi się obudziła a Nath siedział przy niej ubrany, uczesany [no i pomalowany] i czekający z telefonem w dłoni na znak. On albo już się tak nei mógł doczekać, albo się juz do tego tak przyzwyczaił.