- Nie, na bank jest głody, nic mu nie jest - powiedział z nadzieją w głosie która przeplatała się z połowicznym przekonaniem. lekarze powiedzieli, że nic mu nie jest...
Mały na chwilę zamilkł i otworzył oczy jakby chciał zobaczyć kto nim tak manewruje. Zobaczył mamę i tatę, a przynajmniej domniemanych na ten czas rodziców, no bo skąd on wiedzieć ma jak w życiu nei widział? No, ogółem chyba doszedł do wniosku, że jak poryczy jeszcze trochę to nikomu nie zawadzi bo znów się rozryczał.
- Na moje to on jest głodny... - powiedział.

No i mały ryczeć przestał. Złoty środek, ne? Z drugiej strony drzesz się i drzesz a nakarmić cię nie chcą. To trochę dziwne, że nie rozumieją jak się do nich "mówi". Mały zrobił duże oczka którymi patrzył na świat będąc w tym czasie przyczepionym do Ayumi.
Patrzył sobie i patrzył i pocałował Ayumi w policzek - No i widzisz? - uśmiechnął się - Ty dajesz sobie radę, a mały nei płacze - prawie klasnął w dłonie, ale powstrzymał sie w ostatniej chwili bo by pewnie na neigo dziwnie towarzystwo spojrzało.

- Ta, to fakt - przyznał patrząc na malca, który najprawdopodobniej uznał, że skoro tyle czasu nic porządnego nei jadł to ma prawo sie objeść. No cóż... jaki ojciec taki syn?
A mały po jakimś czasie odsunął się nieco od piersi i "ćknął".

- A może go po pleckach poklepać by się mu... bekło? - zrobił dziwną minę bo mu się wydawało, że tak sie robi z dzieckiem, ale co on tam wie... w sumie nie on go urodził no ale... jak Ayu skończyła to on się poczuł jakby to on rodził. szczerze! Ale co on tam wie o posiłku dziecka?
Tymczasem mały ćknął znowu jakby ćkawkę miał czy coś ^^'

Skinął głową i obserwował małego.
Mały beknął jak stary szewc i zaczął się śmiać. A ćkawka też jakoś gdzieś zniknęła.
- Chyba mu się taka zabawa podoba - podsumował - dasz mi go? - zapytał gestykulując coś na wzór 'ubiorę go'.

No fakt, mały akurat zdążył przed świętami i dzięki temu trzeba pomyśleć także o prezencie dla niego. Nathaniel z przebraniem dziecka najmniejszych trudności nie miał i to go cieszyło. Ubrał mu na głowę czapeczkę jakby chciał zobaczyć jak maluszek bezie wyglądał, ale potem zdjął ją i pocałował synka w główkę. Wziął go znów delikatnie na ręce i podszedł do Ayu - No i widziałaś jaki nam Mikołaj "prezent sprezentował" - zacytował Erica.

Uśmiechnął się pod nosem. Taa, tatuś [czyli on ^^] też o dom zadbał, w sumie do przedwczoraj wieszał te pieprzone girlandy i inna jemiołę, a raz prawie nie wyleciał przez otwarte okno jak coś przybijał, bodajże gwóźdź by światełkami okno obwiązać - Może wbijemy na wigilię do McDiamondów? W sumie na bank sie nie obrażą - powiedział. z resztą, rodziny to za bardzo chyba żadne z nich nei miało, ne? Ayumi praktycznie nikogo, a Nath? Matka; lepiej nie mówić, a ojciec w kiciu.
Ziewnął uroczo i przymknął oczka.

Ostatnio edytowany przez Nathaniel Connors (2009-01-01 19:25:17)

Ziewnął raz jeszcze szeroko i wtulił się w ojca, który wciąż go trzymał.
- Ciekawe co Nico i Marie powiedzą jak go zobaczą - uśmiechnął się wyobrażając sobie długie wywody do kogo jest podobny. A nie daj Boże żeby czasem mały się uśmiechnął, bo wtedy będą rozstrzygać kwestię tego czui uśmiech ma, co jest komiczne, bo niemowlę jeszcze zębów nie posiada nawet. Z resztą, kto tam o to dba? ^^
No i mały zasnął.

Fakt, na noc muszą zostać. Aczkolwiek znając Nathaniela, to jak mu dadzą w tym szpitalu zostać, a dadzą [spróbują nie XD] to on i całą noc może tak z małym siedzieć, w sumie Ayu go zna. Westchnął rozczulając się nad słodkim aniołkiem w jego ramionach - Może nie aż tak 'baaardzo', ale trochę na pewno tak - uśmiechnął się - za t jest uroczy tak jak ty - dodał i spojrzał na żonę.
Mały drzema do odwołania...

Ostatnio edytowany przez Nathaniel Connors (2009-01-01 19:58:16)

- Albo pupilkiem mamusi - zripostował z nieco wrednym uśmiechem, który po chwili przerodził się w miły i całkiem...mrrr...stop! Bez skojarzeń ^^' - Czas przyniesie kim będzie - dodał po chwili i pogłaskał maluszka po główce delikatnie. jednak go nie obudził, a już się bał, że tak się stanie.

Nath jeszcze jakiś czas patrzył to na żonę to na syna i obserwował jak światła w salach zostały gaszone. Spojrzał w stronę okna bo tam biały śnieg odbijał się na tle ciemnego nieba. Uśmiechnął się do siebie i zamknął oczy. Zasnął trzymając w ramionach niczym w kołysce syna.

Wzięła Hyde za ręke  i ścisnęła ja mocno. Skurcze następowały coraz szybciej słyszała jak położna mówiła , że to kwestia kilku najwyżej kilkunastu minut i że muszą podać znieczulenie, Słowa lekarki docierały do niej średnio jakby przez jakąś błone. Kiwała tylko głową , a jak trzeba było coś mówić raczej Hyde odpowiadał szybciej niż zdążyła się odezwać, za co była mu wdzięczna bo nie miała siły nawet otwierać ust. Coraz mocniej ściskała jego dłoń co jakiś czas krzyczał lub wykrzywiała się sama nie wiedziała co się z nią dzieje. Po jakimś czasie wydała z siebie głośny krzyk i wtedy wszystko się zaczęło

Cały czas ściskała rękę Hyde drugą zaś prześcieradło na łóżku na którym leżała. Ból był okropny i ciężko było jej nad nim zwyciężyć , ale starała się bardzo , nie chciała , żeby Hyde jej tutaj zemdlał więc starała się panować nad sobą chociaż kiepsko jej to wychodziło. Krzyczała mimo wszytko , ale to było normalne słyszała co po chwila tylko jakieś uwagi położnej i pomocnic żeby parła tak starała się bardzo chciała to mieć już za sobą. Lekarka powiedziała coś d drugiej czego ona nawet nie dosłyszała nie potrafiła się na tym skupić. Mijały kolejne minuty a Costa cały czas czuła ten sam ból który w ogóle nie ustępował. Ile to już trwa godzinę? Czy może już dłużej? Nie wiadomo straciła poczucie czasu.